Περί κονταριού ο λόγος ...
Το κοντάρι ,που στην κορφή του ήταν κρεμασμένη η εικόνα της Βάπτισης του Χριστού,ήταν βαμμένο με ελληνική χροιά.Πριν φέρουν το νερό της Γούβας στο χωριό,πηγαίναμε στο πηγάδι το Σιαρατινό και ρίχναμε τον Σταυρό στο νερό ,δεμένο με σχοινί.Τότε κάναμε χρήση και τα δύο πηγάδια . Η φασαρία άρχισε κατά τα έτη 1935-36 όταν κάναμε το κίνημα για τα σχολεία , που μας τα είχαν κάμει σκέτα αλβανικά,Μόνο μισή ώρα την ημέρα ελληνικά και με δάσκαλο ,που και ο ίδιος δεν μπορούσε να μας εξήγηση τους "παίδες του Δαρείου και Παρεισάτιδος!! Η επιτυχία μας στην Κ.Τ.Ε.τους σκύλιασε περισσότερο.Και αυτό ήταν που μας έκαμε να μη πηγαίνουμε πλέον στο πηγάδι το Σιαρατινό ,γιατί ερχόταν και παρακολουθούσαν και κάναμε τον Αγιασμό στην Εκκλησία ,όπου ήταν κτισμένη η εξέδρα της Ανάστασης μεταξύ καμπαναριού και εκκλησίας,βάζοντας επάνω μια λεκάνη με νερό.Μετά τον Αγιασμό κάναμε ένα είδος δημοπρασίας,για να οικονομήσουμε το λάδι της εκκλησίας.Όποιος έδινε περισσότερα αυτός ήταν ο "νουνός"της Βάπτισης και έπερνε για μιά εβδομάδα το κοντάρι με την εικόνα στο σπίτι του.Μετά την βδομάδα βάζαμε το κοντάρι στην κορφή του καμπαναριού.
Μέχρι εκεί που είναι η καμπάνα ανεβαίναμε όλοι.Απάνω όμως ανέβαιναν μόνο δυό - τρία παιδιά που το μπορούσαν. Μία μέρα ήρθε (από κάπου πληροφορημένος)ένας "τζιαντάρης" ( = χωροφύλακας επί Ζώγκου)για να το κατεβάση.Τώρα πώς ανέβηκε αυτός απορούσαμε όλοι....τι κάνει ο φανατισμός! Κατέβασε το κοντάρι και δεν του έφτασε μόνο να το σπάσει σε δυο - τρία κομμάτια παρά κάθισε μισή μέρα με ένα σκεπάρνι και το έκαμε πελεκούδια.Ίσως να του φαινόταν ,ότι με κάθε πελεκούδι σκότωνε και έναν Γεωργουτσατινόν....
*****************************
** Το έθιμο της δημοπρασίας - "μπαϊράκι" ή "κουμπάρος του Χριστού" - διατηρείται στους Γεωργουτσάτες όλα τα χρόνια μετά το άνοιγμα των εκκλησιών στην Αλβανία - 1991.
Βασίλη Ηλ.Καραγκιούζη
Αμερική 12ος 2003