Το άλογο του Μοναστηριού
Μια αληθινή ιστορία από τους Γεωργουτσάτες
=======================================
--Τα περισσότερα χωριά και μοναστήρια της Δρόπολης,συντηρούσαν για τις μεταφορικές τους ανάγκες κοπάδια με φοραδοάλογα,τα ονομαζόμενα «αργιλέδια».
--Πρέπει τα κοπάδια αυτά να βρέθηκαν εδώ από τα χρόνια της ίδρυσης των κοινοτήτων και των Μονών,γιατί πως αλλιώς θα είχαν μεταφερθεί τα υλικά στις βραχώδεις,ανηφορικές τοποθεσίες που είναι κτισμένα.
--Τα αργιλέδια, αιώνες τώρα, είχαν εξελιχθεί σε ντόπια ράτσα.Σχημάτιζαν κανονική αγέλη με αρχηγό,γνώριζαν τα όρια της βοσκής τους και τους τόπους που θα κατέφευγαν για να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους του βουνού και του καιρού.Οταν οι χειμώνες ήταν βαριοί και χιονισμένοι,μαζεύονταν γύρω από τις καλύβες των χωριών και οι χωριανοί τους έβγαζαν μερίδιο για την «εποχιακή» τροφή τους.Απο την άνοιξη και μετά, όταν άρχιζαν οι κοπιαστικές εργασίες του κάμπου,η ξύλευση για τον χειμώνα ή το κτίσιμο νέων σπιτιών,μάζευαν όσα είχαν ανάγκη,σε συννενόηση με άλλες συγγενικές ή γειτονικές οικογένειες και τα χρησιμοποιούσαν στις μεταφορές τους.Συνήθως έστελναν τα μεγαλύτερα παιδιά των σπιτιών και τα κυνηγούσαν ώσπου να «στριμώξουν»σε αδιέξοδο.Τους έδεναν τα μπροστινά πόδια και τα μάθαιναν με έτοιμη τροφή και νερό για μια – δυό ημέρες και έτσι με ευκολία τα δάμαζαν.Το ημιάγριο κοπάδι γινόταν σχεδόν ανέξοδο εξάρτημα των χωριάτικων αναγκών.
--Ένα από τα σημάδια ή τις τεχνικές για να δαμαστούν τα αργιλέδια ήταν το κούρεμα της χαίτης και της ουράς.
--Μόνο ο αρχηγός έμενε «ασύλληπτος».Ηταν το άλογο του Μοναστηριού.Ξεχώριζε από το υπόλοιπο κοπάδι από τη μεγάλη χαίτη και ουρά.Εμενε όλο το καλοκαίρι ελεύθερο και μοναχικό,να ανεβοκατεβαίνει μέρα και νύχτα το βουνό,να δροσίζεται στα κρύα νερά της «γούβας»,να σεριανάει στα δρομάκια του χωριού.Τα παιδιά δεν το πείραζαν,όλοι παραμερούσαν για να περάσει,με σέβας,όχι με φόβο,σαν περνούσε κάποιος επίσημος.Την ημέρα παρατηρούσε το κοπάδι του στις δουλειές του κάμπου και επισκέπτονταν τις φοράδες του τη νύχτα στις μάντρες ως αργά το φθινόπωρο που ξαναμαζεύονταν το «βασίλειό του».
--Οσοι θυμούνται το τελευταίο άλογο του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία στους
Γεωργουτσάτες, λένε πως ήταν κανελί με άσπρα σιρίτια κοντά στους τριχωτούς αστραγάλους,με κυματιστή χαίτη και ουρά ,που σέρνονταν ως κάτω στη γή όταν έβοσκε και ανέμιζε στα πιλαλίσματά του.
--Καλοθρεμένο από τους υπαλλήλους και τους καλογέρους με ξεχωριστό «ζαϊρέ»,φανταχτερό με τη χτενισμένη και λιανοψαλιδισμένη χαίτη και ουρά,νταυραντιζμένο από τις λιγοστές δουλειές και την ανεμελια του βουνού.Του είχαν φορεμένη λαιμαριά με μεγάλο διπλό κυπρί,να ακούγεται από μακρυά,να γνωρίζουν που βρήσκεται το κοπάδι,να ξεχωρίζει από τα άλλα αλογα για όσους τυχόν δεν ήξεραν ή δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν…Περνούσε το κυπρί από αρχηγό σε αρχηγό και τον ήχο του τον είχαν ακούσει σχεδόν όλες οι γενιές των χωριανών και τον ξεχώριζαν από τα παιδικά τους τα χρόνια.
--Δεν ήταν τελείως αδούλευτο.Η αποστολή του ήταν οι επίσημες μεταφορές του μοναστηριού.Συνήθως μετέφερε τους παπάδες της μονής με τα άγια λείψανα στις πανηγύρεις των παρεκκλησίων του χωριού ή την θαυματουργή εικόνα του Προφήτη Ηλία,που είναι ζωγραφισμένη από παλιούς Ζαγορίσιους ζωγράφους και ντυμένη με βαρύ αλπακαδένιο σκαλιστό κάλυμμα.Τη ζητούσαν στα σπίτια όταν είχαν βαρειές ασθένειες για μια βραδιά,για μια εβδομάδα,ως που να γίνονταν το θαύμα…Εδεναν την εικόνα στο σαμάρι δεξιά όταν κατέβαινε,αριστερά όταν ανέβαινε από και προς το Μοναστήρι να βλέπει προς την μεριά της γούβας, <<προς τας ανατολάς>>…
--Ακουγόνταν το κυπρί στα δρομάκια του χωριού και όλοι καταλάβαιναν πως ήρθε η θαυματουργή εικόνα.Σταυροκοπιόταν στα σπίτια,τις αυλές και τους δρόμους και συμπροσεύχονταν με τους ασθενούντες…Το χειμώνα που κατέβαιναν οι καλόγεροι στο καστρόσπιτο του Μετοχιού,πάνω από το χωριό ,πάλι με το άλογο μετέφεραν τα ιερά κειμήλια.Τότε οι επισκέψεις του ήταν τακτικότερες στο χωριό γιατί η αγέλη κατέβαινε προς τα κάτω για βοσκή.Ακούγονταν μέσα στη νύχτα στα σοκάκια το χλιμίντρισμα,τα πέταλα και το κυπρί,κυρίως όταν το κοπάδι είχε ανάγκη από τροφή,τώρα που οι φοράδες θήλαζαν τα πουλαράκια τους.
--Χειμώνα,καλοκαίρι ,όταν τις νύχτες ακούγονταν το άλογο του Μοναστηριού στους δρόμους,άρχιζαν οι γιαγιάδες τις ιστορίες για το Μοναστήρι και τον Αϊ Λιά,για τα χωράφια του και τα πανηγύρια του,για τα θαύματά του.’Ελεγαν «περνάει ο Αϊ Λιάς καβάλα στο άλογό του»…Πολλοί έλεγαν πως Τον είχαν δεί κιόλας…Περνούσε έτσι από γενιά σε γενιά η ιστορία του Μοναστηριού,θυμόταν σε ανύποπτο χρόνο την προσωπική τους σχέση με το θαύμα και τον Αϊ Λιά τους…Με τέτοιες αφορμές ανηφόριζαν την άλλη μέρα στο βουνό να ανάψουν ένα κεράκι στη χάρη Του,να καθαρίσουν λίγο τον τόπο όταν το Μοναστήρι είχε μείνει έρημο….
Διαβάστε περισσότερα